சென்னை என்னை போடா வெண்ணை என்றது! -1

வணக்கம் நண்பர்களே............

என்னுடைய அனுபவங்களை பதிய வைக்கிறேன்........உங்களுக்கு பிடித்திருந்தால் கண்டிப்பாக பதிலுரை இடவும்.......(உனக்கு எப்பவுமே தமாசு தக்காளி ஹிஹி!)

காலம்: கலி காலம்....

8 வது வகுப்பிலிருந்தே எதோ ஒரு வேலை செய்து என் சொந்த செலவுகளுக்கு வைத்து கொள்வது வழக்கமாகியது(தந்தை வேண்டாம் என்றாலும்!).......அப்போ காட்டன் துணிகளுக்கு அயர்ன் போடும் வேலை ரொம்ப அதிகமா நடந்துட்டு இருந்துது........அம்மாவுக்கு தெரிஞ்சவங்க என்னைப்பார்த்து....ஏய்யா கண்ணு லீவு விட்டா வாய்யா கொஞ்சம் துட்டு கெடைக்கும் என்றார்கள்..........(ஊரில் இருந்த மரியாதைக்கும் நாங்க சென்னையில் வாழ்ந்த இந்த வாழ்கைக்கும் மிகப்பெரிய வித்தியாசம்!)

நானும் வீட்டில் சொல்லிவிட்டு செல்வேன்.........வாரத்தில் மூன்று முறை அந்த வேலைக்கு சென்று வந்தேன்.........ஒரு துணிக்கு 50 பைசா தருவார்கள்......அதுவும் அந்த துணியில் ஒரு வித சாய வாடை அடிக்கும்......முதலில் சந்தோஷமாக வேலைக்கு வந்த பலர் அதிகமாக ஜலதோஷம் கண்டு நின்று விட்டார்கள்..........

அதிலும் நான் ஜெயித்ததாக நினைத்து கொண்டேன்(ஒரு குழந்தைக்கு தாய் தந்தை கொடுக்கும் சிறந்த சொத்து ஆரோக்கியமான உடல் மட்டுமே!).........அப்பா அடிக்கடி சொல்வார்.......தம்பி என்னால உனக்கு பல விஷயங்கள் வாங்கி கொடுக்க முடியல.....இருந்தாலும் நீயே இந்த வயசுல போயி சம்பாதிக்கறது கஷ்டமா இருக்கு....அந்த துட்டு உன்னோட உழைப்பு......அத நெனச்சிக்கிட்டு படிப்ப விட்டுடாதே என்பார்........அதே நேரம் உடம்பு முடியாம படுத்துடப்போறே ....பாத்துக்க சுவரு இருந்தாத்தான் சித்திரம் வரைய முடியும்....உடல் ரொம்ப முக்கியம் என்பார்......(இப்போ குடலு முக்கியம்!)

அந்த நேரத்தில்........வீட்டுக்கும், எங்களுக்கு தெரிந்த அனைவருக்கும் நான் ரொம்ப நல்ல பிள்ளையாக தெரிந்தேன்.....காரணம் நம்ம ரோலு அப்போ நல்லா இருந்துது(இப்போ டவுட்டு!) தெய்வ பக்தி என்பது..என்தாயால் எனக்கு புகட்டப்பட்டது(திணிக்கப்பட்டதோ!)......தினமும் காலையில் 5 மணிக்கு கிரவுண்டில் இருப்பேன்.......கிட்டத்தட்ட 8 கிமீ ஓட்டம் பிறகு குளியல்.....வேட்டியை(இன்று வரை கைலி பிடிக்காது!) கட்டிக்கொண்டு கோயிலுக்கு சென்று வருவேன்....

பல நண்பர்களின் ஏச்சுக்கு ஆளான சமயம் அது....பாருடா அந்த புள்ளைய......காலையில எழுந்து என்னமா நடந்துக்குது.........நீயும் இருக்கியே என்று பல நண்பர்களை நொறுக்கிதள்ளும் அப்பாக்கள்(ஹிஹி!)......அதைக்காணும் போது ஒரு வித இறுமாப்பு.....மாலையில் கிடைத்த வேலைகளை செய்வேன்.....என் தாய்க்கு உடலில் 6 அறுவை சிகிச்சைகள் என்பதால்.........அவர்களால் துணி தோய்ப்பது......வீட்டு சாமன்களை கழுவி எடுப்பது என்பது கடுமையான போராட்டம்.......

பல குடும்பங்கள் இருந்த காம்பவுண்ட்டில் பல பெண் நண்பிகளுக்கு இடையே நான் இந்த வேலைகளை செய்வேன்....பலர் கிண்டலடிப்பார்கள்...இவன் பொண்ணா பொறக்க வேண்டியவன் என்று......என்னை பொறுத்தவரை அந்த பேச்சுக்கள் என்னை இன்னும் உற்சாகப்படுத்தவே செய்தன.....காரணம் என்தாய், தந்தை இருவரும் பாவம், அவ்ளோ நல்லவங்க மற்றும் வீட்டில் நடக்கும் கஷ்டத்தை வெளியில் காட்டிக்கொள்ளாத சாமர்த்தியமான வாழ்கையை எண்ணி வியந்ததால்....

தினமும் ஓடும் மைதானத்துக்கு பக்கத்தில் ஒரு வீடு உண்டு......வாத்தியார் என்று பலரால் அன்போடு அழைக்கப்பட்ட ஒருவர் வாழ்ந்து வந்தார்.....யாருடனும் பேச மாட்டார்....(அவர் மனைவி மற்றும் குழந்தை ஒரு விபத்தில் இறந்ததனால்!).......ஒரு நாள் என்னை அழைத்து.....தம்பி எனக்கு ஒரு உதவி செய்வியா என்றார்.....?

தொடரும்......

கொசுறு : வாழ்கையில் எல்லாம் சந்தோஷமே....வாழும்வரைக்கும்!....கடைசி போட்டோக்கும் பதிவுக்கும் சம்பந்தமில்லீங்க(தப்பிச்சிட்டேன் ஹிஹி!)

மறுமொழிப்பெட்டி:		?
தமிழிலும் மறுமொழியிடலாம் Loading...

Post Comment